آنچه می خوانید یادداشتی از رابرت ساموئلسن روزنامه نگار مشهور امریکایی است که در یکی از شماره های ماه گذشته «نیوزویک » منتشر شده است.
ساموئلسن ، فارغ التحصیل هاروارد است و در طول بیش از 40 سال کار روزنامه نگاری ، برنده جوایز بسیاری بوده است.
همین روزهاست که مرا به عنوان آخرین نفری که که در امریکا هنوز تلفن همراه ندارد، معرفی کنند. دست خودم نیست.

من از تلفن همراه متنفرم. می خواهم به تمام کسانی که تلفن همراه را یک پیشرفت بزرگ در تاریخ بشر می دانند، بگویم که اشتباه می کنید. تلفن همراه به نظر من فقط وسیله ای است برای ایجاد آلودگی صوتی بیشتر و از بین بردن خلوت ما انسانها. ایده اصلی برای ساخت تلفن همراه این بود که صاحب آن همیشه و در همه جا برای همه کسی در دسترس باشد.اما در دنیای واقعی فرقی نمی کند شما چطور با این موجود مزاحم برخورد کنید؛ چون در هر حالت آرامش ذهن شما را از بین می برد. اگر بخواهید همیشه آن را خاموش کنید، خوب اصلا برای چی باید تلفن همراه داشته باشید؛ چون حداقل دیگر باعث عصبانیت کسانی که قصد دارند با شما تماس بگیرند نمی شوید اگر تلفن همراهتان روشن باشد و کسی با شما تماس نگیرد، ممکن است احساس کنید خیلی بی کس و کارید و اگر هم مثل بعضی ها مدام مشغول صحبت کردن با تلفن همراهتان باشید، دیگر تفاوتی با منشی اداره ها ندارید. من تلفن همراه ندارم و قصد ندارم در آینده هم داشته باشم. البته قبول دارم که هر چه می گذرد نداشتن تلفن همراه سخت تر و سخت تر می شود هر چه باشد. تلفن همراه در حال گذر از یک نقطه عطف تاریخی است. مثل دیگر اختراعات بزرگ بشر، تلفن همراه به جایی رسیده که خیلی از مردم حتی نمی توانند تصور کنند که دنیای بدون آن چگونه است.ذهمان طور که در خصوص تلویزیون ، ماشین ، هواپیما و خیلی چیزهای دیگر چنین تصوری دشوار است. (توضیح مترجم : احتمالا نویسنده امریکایی خبر نداشته که هنوز در کشور ما بالای 90 درصد مردم تلفن همراه ندارند). چیزی نخواهد گذشت تا مردم به کسانی که تلفن همراه ندارند، به چشم آدمهای فوق العاده بی کلاس و عقب افتاده نگاه کنند.
به آمار توجه کنید، در سال 1985 در امریکا 340213مشترک تلفن همراه وجود داشت. در پایان سال 2003این تعداد به 159 میلیون رسید. زمانی تصور می کردم که کهولت سن و مشکلات شنوایی برای عمده افراد بالای 60سال در برابر تلفن همراه ایجاد مصونیت می کند. اما اشتباه می کردم. چون حالا 60درصد افراد 60تا 69ساله در امریکا تلفن همراه دارند؛ یعنی تقریبا به اندازه آدمهای 18تا 24ساله ( 66درصد). البته بیشترین آمار مالکیت تلفن همراه مربوط به افراد 30تا 40ساله است ؛ یعنی 76درصد. جالب تر از همه این که 32درصد افراد بالای 80سال هم تلفن همراه دارند. قصد ندارم بگویم تلفن همراه اصلا هیچ کاربرد مفیدی ندارد. برای کسانی که دایما در حال رفتن از جایی به جای دیگر هستند، مثل تجار، خبرنگاران و مدیران ، تلفن همراه یک ابزار جهانی است و همین طور برای کسانی مثل آتش نشان ها که باید همیشه در دسترسی باشند. از اینها که بگذریم ، باور کنید برای دیگران ضرر تلفن همراه بیش از مزیت آن است. فکر می کنید چند درصد تصادفات صرفا به خاطر مکالمه با تلفن همراه هنگام رانندگی رخ می دهد؟ مرکز تحلیل مخاطرات هاروارد 6درصد تصادفات را در امریکا ناشی از استفاده رانندگان از تلفن همراه می دانند این به معنی 2600کشته در سال فقط در امریکاست. در یک مرکز دیگر محققان با مطالعه تصاویر ویدئویی مربوط به 70راننده در هنگام رانندگی به این نتیجه رسیده اند که مکالمه با تلفن همراه در فهرست کارهایی قرار می گیرد که حواس راننده را بکلی پرت می کند. البته قبول دارم که در این فهرست جای مکالمه تلفن همراه بسیار پایین تر از کارهای دیگری مثل ور رفتن با ضبط ماشین یا برداشتن چیزی از درون داشبورد قرار دارد. از رانندگی که بگذریم ، تلفن همراه باعث شد مکالمات خصوصی افراد به مکالمات عمومی تبدیل شود می پرسید چطور؟ خوب همه ما در طول یک روز به خاطر همین تلفن همراه در معرض مکالمات تلفنی دیگران قرار می گیریم : از احوالپرسی عادی گرفته تا بحث های کاری و دعواهای خانوادگی ، آن هم مکالمات کسانی که به هیچ وجه آنها را نمی شناسیم و فقط ممکن است در یک تاکسی کنار هم نشسته باشیم. در سال 2003حجم مکالمات تلفن همراه در امریکا به 830میلیارد دقیقه رسید. این یعنی 75برابر سال 1991و 50ساعت به ازای هر مرد، زن و کودک در امریکا، صرف این همه وقت آیا واقعا ارزشش را دارد؟ این یک واقعیت است که خیلی از مردم از گپ زدن با دوستانشان لذت می برند و تلفن همراه برای آنها یک اسباب بازی ایده آل است. اما این را هم در نظر داشته باشید که برای بعضی ها تلفن همراه فقط اسباب دردسر است. اینها کسانی هستند که موبایل دارند، اما اکثر اوقات آرزو می کنند ای کاش نداشتند. اگر حرف مرا قبول ندارید، به نتیجه یک نظر سنجی که اخیرا در امریکا اجرا شده است ، توجه کنید. در این نظرسنجی از مردم سوال شده کدام اختراع است که از آن متنفرید اما می دانید که بدون آن نمی توانید زندگی کنید. تلفن همراه با 30 درصد آرا برنده این نظر سنجی بود. تلفن همراه و البته تمام ابزارهای دیگری از این نوع فصل جدیدی را در مناقشه بین کار و زندگی مردم به وجود آورده اند. تلفن همراه ظاهرا باید آزادی افراد را بیشتر کند، در حالی که در حقیقت آزادی را از آنها می گیرد. یعنی فرض بر این است که تلفن همراه به افراد این توانایی را می دهد که براحتی با هم ارتباط برقرار کنند، به نامه های الکترونیکی خود پاسخ دهند و اخیرا از اینترنت استفاده کنند. اما در واقعیت می بینیم که هر چه افراد سعی کنند بیشتر از این مزایای تلفن همراه استفاده کنند، بیشتر در معرض تشویش و اضطراب قرار می گیرند. چون همیشه باید نگران باشند که نکند چیز مهمی را از دست داده باشند. این افراد اکثرا وقت زیادی را صرف تلفن همراهشان می کنند، بدون این که به همان اندازه استفاده برده باشند و این پدیده در آینده مثل موجی عظیم دنیا را در خواهد نوردید و قطعا منظورم آینده درو نیست. همین حالا هم در بسیاری از کشورها آمار تلفن های همراه از تلفن های ثابت پیشی گرفته است. به هر حال من یکی که همچنان به مقاومت سرسختانه خود در برابر تلفن همراه ادامه خواهم داد. همان طور که درباره لپ تاب و دوربین دیجیتالی این کار را کردم. چون بزرگی را به یاد دارم که همیشه می گفت: «پیشرفت شاید زمانی خوب بود، اما از آن زمان خیلی گذشته است.»